مانگروها
مقدمه
اصطلاح مانگرو به گیاهان منفرد رویشگاه مانگرویی اطلاق می شـود در حالیکـه جنگـل مـانگرو، مـرداب مانگرو یا جنگل جزر و مدي یا مانگال معرف تمام اجتماعاتی است کـه به وسـیله ایـن گیاهـان شـکل گرفتـه انـد. مانگروها گیاهان گلدار خشکی زي هستند که به علت عدم توانایی در رقابت با سایر گونه هاي گیاهان در خـشکی به ساحل دریا روي آورده اند؛ و با تحمل شرایط زیستی دشوار حد فاصل دریـا و خـشکی، بلامنـازع در ایـن منطقـه چیرگی یافته اند، به طوری که در گستره تحت اشغال مانگرو هـا کمتـر گیـاهی قـادر بـه رقابـت بـا آنها اسـت (دانـه کار، 1374)
گیاهان موجود در این بوم سازگان ها مجموعه اي از گیاهان هالوفیت و مقاوم به نمک دریا می باشـند کـه از درختان و درختچه هاي مختلف، نخل ها، اپی فیتها، بوته ها، علف ها، و سرخس های زمینـی تـشکیل شـده اند (مجنونیان و میراب زاده، 1381)
جنگل های مانگرو زیستگاه های موجود در نواحی ساحلی در کمربند مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری محسوب میشوند (شکل 1-1). این جنگل ها نه به خشکی تعلق دارند و نه به دریا، بلکه بوم سازگانهایی هستند با شرایط اکوتونی؛ که در گذرگاه آب و خشکی سازگاری پیدا کرده اند. این گیاهان هالوفیت های اختیاری هستند و معمولا در آب و خاک شور بهتر رشد می کنند.
شکل 1-1 نقشه جهانی از مساحت جنگلهای مانگرو در کشورهای مختلف دنیا
اجتماعات گیاهی مانگرو در محیط هایی به رشد و ادامه زندگی می پردازند که شوري آن بـالا اسـت، جزر و مدهاي مکرر محیط را فرا می گیرد، گاه طوفان هاي شدید رخ می دهد، متوسط دمـاي سـالانه بـالا اسـت و شرایط بی هوازي دربستر رویشگاه وجود دارد در چنین شرایطی اغلب گونه گیـاهی خـاص رویـشگاه های خشک توانایی سازگاري ندارند.
مانگروها مشتمل بر انواع گونـه های درختـی و درختچـه اي اصـلی و شـمار زیادي از گیاهان چوبی و غیر چوبی همراه، بوم، سازگان هاي پایدار در سـواحل به وجود آورده اند. فرایندهای فیزیولوژیکی که به مانگروها اجازه می دهد در محیطـی دائمـاً در حـال تغییر به حیات خود ادامه دهند، در میان گیاهان منحصر به فرد است. مانگروهـا بایـد بـا اثـرات خـشک کننـدگی خورشید و باد، عدم تعادل اسمزي ناشی از شوري بالاي آب دریـا، کمبـود اکـسیژن و خـاك اشـباع از آب مقابلـه می کنند همچنن باید قادر به تحمل اثر جزر و مد، امواج شدید و نوسانات روزانه و فـصلی درجـه حـرارت باشـند. در پاســخ بــه چنــین محیطــی، مانگروهــا ســازگاري هــاي ویــژه اي را بــراي اســتقرار، رشــد و تولیــد مثــل کــسب کرده اند. زنده زایی و شبه زنده زایی, تولید ریشه هاي تنفسی و سازوکارهاي شوري زدایی آب دریا به این اجتماعات گیاهی قدرت سازگاري در رویشگاه هاي غرقاب با آب شـور داده است (دانه کار، 1380). همچنین با دارا بودن برگ هـای گوشتی، کوتین ضخیم، کوچک بودن سـطح بـرگ هــا، و فــرورفتن روزنــه هــا در اپیــدرم، در مقابــل عوامــل دمــا و تبخیــر ســازگاري یافته اند (صفیاری، 1381).
مانگروها دارای ویژگیهای تخصصی مانند ریشه های تنفسی بیرون از خاک، ساختارهای ساقهای پشتیبان، برگهای ترشح کننده نمک، پتانسیل آبی پایین و غلظت بالای نمک درون یاخته ای به منظور حفظ روابط آبی مناسب و پروپاگولهای زنده زایی هستند که به وسیله آب پراکنده می شوند.
همه گونه های مانگرویی به جز یکی نهاندانه هستند گیاهAcrostichum، سرخسی از تیره Pteridaceae است که جزو مانگروها است. بنابراین، زیستگاه های مانگرویی مربوط به دوران جدید هستند و یک گروه ژنتیکی محسوب نمی شوند بلکه واحدهای اکولوژیک هستند. 17 سرده از مانگروها تنها در زیستگاه های مانگرویی زندگی می کنند ( Acrostichum Aegiceras, Aegialitis, Avicennia, Bruguiera, Camptostemon, Ceriops, Conocarpus, Kandelia,Sonneratia, Scyphiphora,Rhizophora Lumnitzera, Nypa, Osbornia, Pelliciera, ... ) و 15 سرده دیگر جزو گیاهان غیرمانگرویی هستند. این گروه شامل Pemphis,Acrostichum Aegiceras, Aegialitis, Avicennia, Bruguiera, Camptostemon, Ceriops, Conocarpus, Kandelia , Lumnitzera, Nypa, Osbornia, Pelliciera, Rhizophora, Scyphiphora, Sonneratia) می باشد.
منشا، پراکنش و تکامل مانگروها
مانگروها، از حدود 50 میلیون سال پیش و شاید پیش از آن در زمین حضور داشته اند. برای نمونه، منشا سرده به زمان بازشدن اقیانوس اطلس یعنی تقریبا 100 میلیون سال پیش برمی گردد. گونه های سرده هایی مانند ریزوفوراواویسنیااز 50 تا 55 میلیون سال پیش به طور گسترده پراکنده شده اند (در آن زمان دریای تتیس، که یک دریای استوایی کم عمق و پر از مرجانها و جزایر بوده. به سرعت در حال بسته شدن بود.). در آن دوران قطعات بزرگ قاره ای در دنیا در حال حرکت بوده اند. به نظر می رسد فرایند جابجایی قاره ها نقش اساسی در تعیین تنوع و نوع مانگروهای امروزین و پراکنش جهانی آنها داشته است. مانگروها از یک منشا یکسان تکامل نیافته اند. اما این گیاهان سازگاری های مشابهی را نشان می دهند.
پراکنش آنها، بوسیله بدنه های بزرگ آبی و خشکی محدود شده است. چهار مانع اصلی در اطراف جهان که پراکنش زیستمندان نواحی ساحلی را محدود می کنند شامل: قاره های آفریقا و اوراسیا، قاره های آمریکای شمالی و جنوبی، اقیانوس های اطلس شمالی و جنوبی و اقیانوس آرام شرقی می باشد. تاثیر نسبی هر کدام از این موانع، بسته به تاریخ زمین شناسی، توانایی پراکنش/استقرار، و زمانبندی نمو تکاملی گونه های مرتبط متفاوت است. دو مانع که به نظر می رسد طی دوره زمانی زمین شناختی اخیر موثر بوده است قاره های آفریقا و اوراسیا و نیز اقیانوس آرام بوده است.براین اساس گونه های مانگرویی، همراه با دیگر ساکنان ساحلی نواحی گرمسیری به دو نیمکره جهانی به نام اطلسی- آرام شرقی [ و هندو آرام غربی تقسیم شده اند. مساحت این دو ناحیه کم و بیش مساوی به نظر می رسند و هر یک سطح یکسانی از مانگروها را پوشش می دهند. علاوه بر این هر یک مراکز پراکنش دارند و دارای سرده های مانگرویی مشترک مانندRhizophora، Avicennia و Acrostichum هستند. AEP گونه ها و سرده های کمتری دارد. متنوع ترین فلور مانگرویی در IWP قرار دارد و این فلور بین دو مانع قرار دارد. بر اساس وجود گونه ها، هر کدام از این نواحی، به سه زیر منطقه تقسیم می شوند که در شکل 1-3 مشخص شده است. گونه ها و سرده های کمتری دارد. متنوع ترین فلور مانگرویی در IWP قرار دارد و این فلور بین دو مانع قرار دارد. بر اساس وجود گونه ها، هر کدام از این نواحی، به سه زیر منطقه تقسیم می شوند که در شکل 1-3 مشخص شده است.
شکل 1-2: نقشه پراکنش مانگروهای جهان که در آن تنوع گونه ای در نقاط مختلف جهان و نیز تقسیم بندی منطقه ای نشان داده شده است.
چرا مانگروها مهم هستند؟
مانگروها طیف گسترده ای از خدمات اکوسیستمی را ارائه می دهند.این مزایا شامل خدمات تامینیstyle="mso-(چوب، فیبر، الوار و سوخت) خدمات تنظیمی ( حفاظت در برابر فرسایش، کنترل سیلاب ها، حفاظت در برابر توفان ها، تنظیم اقلیم، تنظیم زیستی، کنترل آلودگی ها و سمیت زدایی)، خدمات پشتیبانی ( تنوع زیستی، تشکیل خاک، چرخه مواد مغذی) و خدمات فرهنگی ( تفریح و تفرج، مراسمات مذهبی، آموزش و ..) می شود ( اولین ارزیابی یکپارچه دریایی- ارزیابی اقیانوسی جهانی )
سیستم ریشه آنها باعث پایداری رسوبات می شود و اجتماعات آنها انرژي امواج را کاهش می دهد. ارزش اقتصادي سالانه مانگروها جهت حفاظت از سواحل و فراهم آوردن خدمات بوم شناختی حدود دویست هزار تا نهصد هزار دلار در هکتار است این جنگل ها زیستگاه و پناهگـاه شـمار زیـادي از موجـودات زنـده فراهم می کند. مانگروها داراي زیتوده غنی هستند که نسبت به سایر جوامع گیـاهی از جهات مختلف پر بارتر است، بنابراین به عنوان منبـع غـذایی مهمـی در محـدوده اسـتقرار خـود محـسوب مـی شوند (صفیاری، 1381)
ویژگی عمده این بوم سازگان ها تولید مقادیر زیادي از پوده ها است که از طریق جریانات جزرومدي در آب هاي ساحلی منتشر می شود و منبع مهمی از مواد غذایی محسوب می شوند. مانگروها در زمره غنی ترین و حاصلخیزترین اکوسیستم هاي دنیـا بـه حـساب مـی آیـد و بـیش از 80درصد میزان صید در کل دنیا وابسته به وجود اکوسیستم مانگرو، مصب ها و زیـستگاه هـاي مرجـانی بـرآورد شده است (عرفانی، 1389)
از لحاظ اقتصادي، قطع درختان مهمترین استفاده از این اکوسیستم ها به حساب می آید. به علت این امر بسیاري از مناطق مانگرویی به عنوان جنگل هاي ذخیره گاهی مدیریت می شوند تا از باززایی آنها کسب اطمینان شود. نرخ تخریب تالاب هاي مانگرو در برخی از مناطق گرمـسیري بـه علـت فعالیـت هـاي انـسانی از جمله گسترش سریع پرورش میگو براي صادرات افزایش یافته است که نگرانی زیست محیطی قابل تـوجهی را در میـان مردم و دوستداران طبیعت ایجاد کرده است
طی پنجاه سال گذشته، تقریبا یک سوم از جنگل هاي مانگرو در جهان از دست رفته اند، اما بسیاري از مطالعات نرخ تخریب این زیستگاه ها را کمتر نشان می دهد. فشار بالاي جمعیت در مناطق ساحلی منجر به تبدیل بسیاري از جنگل هاي مانگرو به دیگر استفاده ها مانند احداث سازه ها، آبزي پروري، کشت برنج و تولید نمک شده است به علاوه تقاضا براي محصولات چوبی این جنگل ها رو به افزایش است. مطالعات بسیاري دلالت بر کاهش وسعت مانگروها در گذر زمان دارند. به طور کلی مانگروها نسبت به انواع گوناگونی از آشفتگی هاي محیطی آسیب پذیر می باشند آنها گیاهانی حساس به تشکیل لجن یا رسوب گذاري شدید، ایستابی، آبگیري آب هاي سطحی و مهمتر از همه نفت می باشند. این آسیب ها جذب اکسیژن را از طریق تنفس کاهش داده و موجب افزایش نرخ مرگ و میر مانگروها می شوند.
جنگلهای مانگرو غالبا نوعی ناحیه بندی را نشان می دهند که در حفاظت از سواحل بسیار موثر هستند به نحوی که اجتماعات مختلف دارای ساختارهای نوساقه ای و ریشه ای متفاوتی هستند (شکل 1-2). ساختارهای هوایی و تراکم مانگروها برای تضعیف امواج مهم هستند و بین گونه های مانگرو متفاوت هستند.
شکل 1-3 منطقه بندی اجتماعات مانگرو
جنگل های مانگرو ایران
رویشهاي مانگرو در ایران در جنوب کشور و در سواحل خلیج فارس و دریاي عمان در مناطق متعددي حد فاصل مدارهاي 25تا 27 درجه عرض شمالی گسترش یافته اند که ساحل سه استان سیستان و بلوچستان، هرمزگان و بوشهر از خلیج گواتر در سیستان و بلوچستان تا بردخون در بوشهر را شامل می شود [شکل 1-5]. عمده جنگل هاي مانگرو در ایران از یک گونه به نام حرا تشکیل شده اند و تنها در منطقه سیریک گونه چندل نیز دیده می شود.
شکل 1-4: نقشه پراکنش مانگروهای ایران- منبع وبگاه سازمان محیط زیست ایران
رویش هاي مانگرو به تفکیک استان به شرح زیر می باشد. دانه کار و همکاران، 1385 (جدول 1-1)
جدول 1-1 وسعت جنگل های مانگرو ایران
استان | حوزه جنگل | وسعت [هکتار] | مرجع |
هرمزگان | خمیر-قشم | 3/8583 | دانهکار و همکاران، 1385 |
کولقان-کلاهی | 4/1513 | ||
سیریک | 773 | ||
جاسک | 9/643 | ||
بوشهر | مله گنزه | 22 | دانه کار،1377 |
بندر دیر | 1 | ||
خلیج نایبند | 82 | ||
سیستان بلوچستان | خلیج گواتر | 53/671 | عرفانی،1386 |
جمع کل |
| 13/12290 |
|
گیاه حرا ( Avicennia marina)
نام سرده و تیره این گیاه از نام ابوعلی سینا گرفته شده است. در منابع مختلف برای سرده تا 14 گونه معرفی شده است. حرا گیاهی درختچه ای تا درختی به ارتفاع سه تا ده متر است. در مناطق گرمسیری ارتفاع این گیاه به 14 متر هم می رسد. پوست درخت صاف، نازک، پوسته پوسته و به رنگ خاکستری روشن است. رنگ خاکستری آن به حدی روشن است که گاهی آن را سفید می دانند. برگهای ضخیمی دارد و کرکهای روشنی بر روی سطح بالایی برگ قرار دارد. بر روی سطح زیرین برگ هم کرک های نقره ای- سفیدی قرار دارد که بسیار کوچک هستند. مانند سایر گیاهان این تیره، حرا نیز ریشه های هوایی دارد. این ریشه ها تا 20 سانتیمتر طول دارند و به گیاه این امکان را می دهد که بتواند اکسیژن هوا را در مناطقی که کمبود آن وجود دارد به راحتی جذب کند. گل های آن سفید تا زرد طلایی است و در خوشه های سه تا پنج تایی قرار دارند. برگ ها دارای آرایش متقابل، چرم مانند و به رنگ سبز زیتونی هستند. میوه ها سبز، بیضی شکل و از نوع کپسول هستند. میوه ها گاهی بر روی درخت شکاف خورده و بذرها را آزاد می کنند. فصل گلدهی حرا اواسط تا اواخر تابستان است. این گیاه زنده زایی مخفی دارد یعنی بذر بر روی درخت مادر جوانه زنی را آغاز می کند.
حرا در شوری بسیار بالا می تواند رشد کند و نمک را از برگ های خود دفع می کند. به همین دلیل دیدن بلورهای نمک بر روی برگ های این گیاه امری طبیعی است. حرا به شرایط نامساعد محیطی، بادهای شدید و انواع و اقسام بیماری ها بسیار مقاوم است. یکی از گیاهانی است که در خاک های سنگین و گلی با برابر 5/6 تا 8 رشد می کند. این گیاه تنها تحمل سایه را ندارد و برای رشد به نور کامل آفتاب نیاز دارد.
[1] -Provisioning services
[2] - www.un.org/Depts/los/woa
[3] - Detritus
[4] -Zonation
اکوسیستم های مانگرویی و مرداب های نمکی مقادیر زیادی کربن را جذب می کنند و اثر گلخانه ای را کاهش می دهند. تحقیقات جدید دانشگاه گوتنبرگ نشان می‌دهد که این محیط‌ها شاید دو برابر بیشتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد مؤثر هستند.
مرداب های نمکی تالاب‌های ساحلی هستند که توسط آب شوری که به واسطه ی جزر و مد به آن وارد میشود، غرقاب و تخلیه میشوند.
زیستگاه های طبیعی که تحت تاثیر کشند (جزر و مد) غرقاب می شوند، اکوسیستم هایی را تشکیل می دهند که مقادیر زیادی کربن را جذب می کنند. این زیستگاه ها می توانند به کاهش تغییرات اقلیمی کمک کنند. دی اکسید کربن در زیتوده و در خاکهای گل آلود ذخیره می شود. بنابراین، چندین دولت ابتکار عمل بازار کربن آبی (blue carbon market)را به منظور تشویق مالکان به بازسازی و حفظ اکوسیستمهای مانگرویی و مردابهای نمکی، مشابه جنگلهای بارانی، ایجاد کرده اند. ابتکار کربن آبی برای محافظت و احیای اکوسیستمهای ساحلی به دلیل نقش آنها در کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی جهانی فعالیت می کند.
یک گزارش تحقیقاتی جدید از دانشگاه گوتنبرگ نشان می دهد که کاهش اثر اقلیمی اکوسیستم های بین جزرومدی بهتر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد.
گلوریا رایتمایر، محقق شیمی دریا در دانشگاه گوتنبرگ می‌گوید که این سهم قبلا نادیده گرفته شده بود: ما مقادیر بیشتری کربن ذخیره شده را در جنگلهای مانگرو و مرداب های نمکی کشف کرده ایم. یافته های جدید ما نشان می دهد که بیشتر کربن به صورت بیکربنات به اقیانوس صادر می شود که با عقب نشینی کشند برای هزاران سال در اقیانوس حل میشود. بی کربناترا تثبیت می کند و می تواند اسیدی شدن اقیانوس ها را کاهش دهد.
بی کربنات بی ضرر است و از جمله در بکینگ پودر استفاده می شود. در اقیانوس ها از کربنات و بی کربنات برای ساختن صدف ها و اسکلت های مرجانی استفاده می شود.
ریتمایر و همکاران از دانشمندان 12 کشور مختلف برای تجزیه و تحلیل انتقال کربن بین جزر و مدی در 45 تالاب مانگرویی و 16 مرداب نمکی کمک گرفتند. زمانی که آنها صادرات بی کربنات از اکوسیستم ها به اقیانوس ها را در نظر گرفتند، اندازه تله کربن در این اکوسیستم ها دو برابر شد.
گلوریا رایتمایر می گوید: «نتایج ما نشان داد که صادرات بی کربنات با مقدار کربن ذخیره شده در خاک برابر یا حتی از آن فراتر رفته است. بنابراین، برآوردهای قبلی از این منابع کربن آبی پتانسیل جنگل های مانگرو و مرداب های نمکی را برای کاهش تغییرات اقلیمی دست کم گرفته اند» ، وی افزود: «نتایج ما نشان می‌دهد که اکوسیستمهای کربن آبی در کاهش تغییرات آب و هوایی موثرتر از آنچه قبلا تصور می‌شد، هستند. اکنون حفاظت و احیای اکوسیستمهای مانگرویی و مرداب های نمکی اهمیت بیشتری دارد.»
منبع:
https://www.gu.se/en/news/tidal-landscapes-a-greater-carbon-sink-than-previously-thought
[1] -Mangal